رهبران ناتو روزگذشته در بروکسل توافق کردند که بودجه حفاظت از فرودگاه کابل را پس از پايان مأموريت نظامي خود در اين کشور در اواخر سال جاري حفظ کنند.
ترکيه نيز پذيرفته که امنيت فرودگاه کابل را پس از خروج نيروهاي ناتو همچنان تأمين خواهد کرد.
ترکيه 500 نيرو در چارچوب ناتو در افغانستان دارد و گفته شده که اگر مسووليت امنيت فرودگاه کابل را بپذيرد، ممکن است به نيروي بيشتري نياز داشته باشد.
در بيانيه پاياني نشست سران ناتو آمده است: «خروج نيروهاي ما به معني پايان رابطه ما با افغانستان نيست. اکنون فصل جديدي را باز خواهيم کرد. ما تعهد خود را براي ادامه ايستاده‌گي در کنار افغانستان، مردم و نهادهاي آن براي تقويت امنيت و حمايت از دستاوردهاي 20 سال گذشته افغانستان مورد تأييد دوباره قرار دهيم.»
اگرچه طالبان پيشاپيش هشدار داده اند که طبق تعهدات داده شده، کليه نيروهاي نظامي خارجي بايد افغانستان را ترک کنند و هيچ بهانه اي در اين زمينه قابل قبول نيست، اما فرودگاه کابل يک شاهراه استراتيژيک براي ناتو و شرکاي آن در افغانستان است.
فرودگاه کابل در طول سال‌هاي گذشته، بزرگ‌ترين شاهراه قاچاق پول، مواد مخدر و ديگر دارايي هاي ارزش‌مند افغانستان بوده است. اين چيزي نيست که قابل انکار و کتمان باشد. در اين ميان، نقش ناتو و نيروهاي خارجي کاملاً محرز است، زيرا آن‌ها به طور انحصاري بر حريم هوايي افغانستان سيطره داشتند و از سوي ديگر، نيروها و مأموران امنيتي داخلي، حق بازرسي و کنترل آمد و شد نيروها و پرسونل خارجي را نداشته اند.
حمايت مالي و تأمين امنيت فرودگاه کابل اما هيچ سودي به حال مردم افغانستان ندارد. در خوش‌بينانه ترين حالت، اين فرودگاه مي‌تواند مسير فرار آخرين مزدوران غرب در افغانستان را پس از سقوط پايتخت به کام طالبان فراهم سازد.
اين رياکاري است که سران ناتو ادعا مي‌کنند که حمايت مالي و تأمين امنيت فرودگاه کابل در چارچوب ادامه پشتي‌باني آن کشور از مردم، نيروهاي امنيتي و دولت افغانستان است. اين حمايت عملاً وجود ندارد و در شرايطي که همه روزه چندين ولسوالي در ولايت‌هاي استراتيژيک کشور به کام طالبان سقوط مي‌کند، ناتو بي اعتنا به اين وضعيت به شدت سرگرم خارج کردن آخرين نيروهاي خود از افغانستان است.
در اين صورت، کدام حمايت در چه زماني قرار است صورت بگيرد؟
از سوي ديگر، سران ناتو اگر در ادعاي خود مبني بر عدم پايان مأموريت آن سازمان در افغانستان و ادامه حمايت‌هايش از دولت و مردم افغانستان صادق اند، چرا اين مأموريت و حمايت را محدود به فرودگاه کابل کرده اند؟ فرودگاه کابل براي چند درصد از مردم افغانستان مهم است و سقوط يا عدم سقوط آن چه تأدثيري بر امنيت و ثبات افغانستان در مقياس ملي خواهد گذاشت؟
بديهي است که اين تصميم تنها به منظور تأمين منافع مشروع و غير مشروع سران ناتو صورت مي‌گيرد که يکي از مهم ترين آن‌ها باز گذاشتن راه فرار و قاچاق است. البته در اين ميان، ورود و خروج ديپلمات‌ها، جاسوس‌ها و ديگر عوامل کشورهاي غربي نيز اهميت ويژه اي دارد و براي تأمين امنيت و مصونيت اين مهم، کشور ترکيه به عنوان عضو مسلمان ناتو بايد مسووليت تأمين امنيت فرودگاه کابل را بر عهده بگيرد.
اما چرا ترکيه؟
نيروهاي ترک در افغانستان طي سال‌هاي گذشته، هرگز با طالبان نجنگيدند. طالبان نيز عليه اين نيروها اقدامي نکرده اند. روابط خوب ترکيه با قطر، دو کشور حامي اخوان المسلمين و رژيم دوحه به مثابه ميزبان تنها دفتر سياسي طالبان در جهان و از ميانجي گران توافق استعماري امريکا با طالبان هم از ديگر مواردي است که در اين زمينه نقش دارد.
بنابراين، مأموريت حفاظت از فرودگاه کابل از سوي ناتو به ترکيه واگذار مي‌شود و هدف از اين تصميم، سيطره ناتو بر اين فرودگاه پس از سقوط کابل به دست طالبان است، زيرا نيروهاي ترک با طالبان روابط نيکو دارند و احتمالاً مديريت فرودگاه کابل از سوي اين نيروها با حساسيت و مخالفت طالبان رو به رو نخواهد شد.
به اين ترتيب، تأمين امنيت فرودگاه کابل بر اساس منافع ناتو صورت مي‌گيرد و هرگز نمي‌تواند به عنوان ادامه حمايت اين سازمان از افغانستان ارزيابي شود. نکته دوم هم اين‌که هدف از واگذاري اين فرودگاه به نيروهاي ترک، برنامه ريزي ناتو براي دوران پس از سقوط کابل به دست طالبان است نه لزوماً بقاي دولت مستقر.
در اين ميان، شگفت انگيز است که دولت کابل همچنان با انفعال شرم آور، تماشاگر تصميم‌هاي يکجانبه ناتو است و حتا نمي‌تواند نسبت به سرنوشت تنها فرودگاه بين‌المللي پايتخت، موضع بگيرد و اظهار نظر کند.
