راه برون رفت کشور از بحران اصلاح ساختار نظام است

در کشور ما به گونه مصنوعی مسأله طالبان بزرگ‌نمایی می شود و چنین نشان داده می شود که گویا این طالبان اند که مشکل اصلی هستند. این در حالی است که طالبان به دشوار از10تا  15 درصد مردم نماینده گی می کنند. تنها هنری که طالبان دارند، دهشت افکنی، ویرانی و هراس آفرینی به یاری آی اس آی پاکستان و پول های کشورهای عربی است و بس.

…و اما مشکل اصلی در کشور در اردوگاه جمهوری خواهان است. در این جا اجماع نیست، هماهنگی نیست ، همسویی و هم‌پیوندی نیست.

مشکل بزرگ ما انحصارگرایی در قدرت است.

مشکل ما ساختاری و سیستمی است.

واقعیت امر این است که قانون اساسی و ساختار نظام کنونی ظرفیت دستیابی به اجماع، هماهنگی، همگرایی و تأمین مشارکت فراگیر توده یی در مدیریت جامعه و همین گونه تأمین صلح در کشور را ندارد.

در نتیجه، کشور در یک مثلث برمودایی گیر افتاده است‌. یک ضلع این مثلث طالبان اند. ضلع دیگر مجاهدان و ضلع سوم تکنوکرات های دیسانت شده از امریکا که قدرت و اختیارات و صلاحیت ها  را با زور سرنیزه امریکا و پول های اعراب در دست دارند.

در واقع، کشمکش اصلی بر سر قدرت میان تکنوکرات ها و مجاهدان است. در این حال، تکنوکرات های امریکایی  تنها حمایت نسبی بحشی از شهرنشینان را در کابل و  شاید دو، سه شهر دیگر با خود داشته باشند. در حالی که مجاهدان از حمایت قاطع روستاییان در سرتا سر کشور برخوردارند.

فشرده سخن، در نتیجه ناهماهنگی میان تکنوکرات های آمده از امریکا و مجاهدان که در واقع به حاشیه رانده شده اند، شیرازه کشور  از هم گسیخته و کار به بحران عمیق و بن بست استراتیژیک کشیده است.

طالبان صرفاً بهانه است. برجسته ساختن طالبان همچون یک طرف اصلی معادله برای فریب مردم و انحراف توجه شان از واقعیت های تلخ درونی است.

می گذریم از این که تکنوکرات ها هم به دو گروه درانی و غلزایی تقسیم شده اند و مجاهدان هم در چند گروه پراکنده اند.

در یک سخن، اوضاع بس آشفته، نا به سامان و  پیچیده است.

تنها راه برون رفت از این بحران هم اصلاح ساختار نظام است.

در غیر آن با گذشت هر روز شاهد وخیم تر شدن اوضاع خواهیم بود.

عزیز آریانفر