طالبان زور نشان می‌دهند!

طالبان در يک نشست خبري در مسکو گفته‌اندکه ما نظام امارت اسلامي را براي افغانستان ترجيح مي‌دهيم ولي نظام آينده در گفت‌وگوها مشخص مي‌شود. اين گروه افزوده که اگر بخواهيم مي توانيم ظرف دو هفته تمام افغانستان را تصرف کنيم.

در اين دو جمله يک بحث نظامي وجود دارد و يک بحث سياسي. از نظر نظامي طالبان مدعي قطعي شدن پيروزي نظامي اند و مي‌گويند که دست‌يابي به پيروزي نظامي براي اين گروه سهل است، اما در اين جهت بخاطر يک امر سياسي حرکت نمي‌کنند.

حرف طالبان اين است که حالا ما آماده مذاکره هستيم(يعني به موقف قوي دست يافتيم) و اگر حکومت مي‌خواهد مذاکره کند، با پذيرش برتري ما بيايد مذاکره کند و اگر حکومت مذاکره نکرد ما آنگاه به زور قدرت را مي‌گيريم و آنگاه امارت اسلامي خويش را برپا مي‌کنيم و دست همه خلاص!

طالبان اين حرف را به خاطري مي‌زنند که قبلاً در ميز مذاکره به اين گروه گفته مي‌شد که به اندازه زور و توان و جغرافياي تحت تسلط تان حرف بزنيد. طالبان در پاسخ به اين گفته‌ها ميز مذاکره را ترک کردند و در ميدان جنگ اسب پيشروي تاخت. اين گروه حالا نتيجه سه ماه جنگ را به نفع خود ارزيابي مي‌کند و مدعي مذاکره از موقف قوي است.

حالا حکومت افغانستان در يک موقف دشوار قرار گرفته است. به اصطلاح توپ به ميدان حکومت پرتاب شده است. حکومت دو گزينه دارد: يا از يک موضع ضعيف وارد مذاکره شود يا ميز مذاکره را ترک کرده و به پس‌گيري دوباره مناطق در ميدان جنگ اقدام کند. احتمال قوي اين است که حکومت گزينه دوم را انتخاب کند. چون گزينه اولي به معناي آماده شدن به کناره‌گيري از قدرت است.

گزينه دوم اما خونين، خطرناک و دشوار است. رفتن در اين مسير حکومت را جنگ‌‌طلب معرفي مي‌کند. جنگي که نه پيروزي در آن حتمي است و نه حامي خارجي دارد. اما به نظر نمي‌رسد که حکومت بخاطر احتمال عدم پيروزي از رفتن در اين مسير خودداري کند. حکومت تا جان به تن داشته باشد در همين مسير مي‌رود.