سرمقاله
به زودی شاهد يک فاجعه انسانی خواهيم بود!
شيوع بيماري کوويد19 در کشور که با گذشت هر روز بيشتر مي‌شود يک تهديد جدي براي مردم است. کاربران هر روز در شبکه هاي اجتماعي از مرگ دوستان و کساني که با آنها شناخت و معرفت دارند، مي‌نويسند و خبر مي‌دهند.
همين که صفحه يک شبکه اجتماعي باز مي‌شود، جز خبر مرگ آنهم به اثر بيماري کرونا، چيزي ديگر به چشم نمي خورد.
آن گونه که گفته مي‌شود، بيشتر کساني که به اين مرض مهلک مبتلا شده اند، يا در مراسم عروسي عزيزان شان شرکت کرده اند و ياهم به جنازه و فاتحه رفته اند.
همين که يک عضو خانواده به اين مرض مبتلا شود، در حقيقت همه اعضاي خانواده به آن مبتلا مي‌شوند. اکنون ديده مي شود که در برخي از خانه ها تقريباً همه اعضاي خانواده مريض استند و به درمان و کمک نياز دارند.
به همين‌گونه در بيمارستان ها، بيماران کوويد19 به کمبود آکسيجن مقابل شده اند و برخي از اين بيماران از کمبود آکسيجن، جان شان را از دست مي‌دهند.
در برخي از بيمارستان هاي شخصي، هزينه آکسيجن بسيار بلند است و آن عده از خانواده هايي که اقتصاد ضعيف دارند، نمي توانند از خدمات بيمارستان هاي شخصي مستفيد شوند.
گفته مي شود در بيمارستان هاي شخصي، فيس يک بيمار کوويد19 از چهل تا صدهزار افغاني است که اين خود يک مصيبت است.
اما با وجود اين همه، بيشتر مردم کرونا را جدي نمي گيرند، بدون دغدغه و نگراني در مراسم خوشي و غم شرکت مي‌کنند و برخي از خانواده هايي که عروسي دارند از دوستان شان مي‌خواهند که حتماً در مراسم شرکت کنند.
اين بي توجهي و بي پروايي مردم سبب شده است که گراف شيوع کرونا در کشور بلند و بلندتر شود.
مسوولان صحت عامه، تهديد کرده اند که در چند هفته آينده کوويد19 به بالاترين سطح خود خواهد رسيد و نهادهاي صحي ظرفيت رسيده‌گي به بيماران مصاب به کرونا را نخواهند داشت.
آن گونه که ديده مي‌شود بيشتر مردم زماني که از خانه به سوي کارشان روان مي‌شود اصلاً از ماسک استفاده نمي کنند.
در همين حال رستورانت هاي شهر پر از مشتريان است و بيشتر آنها دستور هاي بهداشتي را مراعات نمي کنند.
با توجه به همين گفته ها، روزهاي آينده، روزهاي بسيار بدتر و خطرناک‌تر براي باشنده‌گان شهرها به ويژه شهر کابل که در آن حدود شش تا هفت ميليون تن زنده گي مي‌کنند، خواهد بود.
اگر مردم کرونا را جدي نگيرند و به دستورهاي بهداشتي توجه نکنند، ما شاهد فاجعه انساني خواهيم بود و آنگاه ندامت و پشيماني سودي نخواهد داشت و مسوول تمام اين مصيبت ها، غم ها و پيش‌آمدها، خودمان خواهيم بود.
