سرمقاله
بدون صلح در افغانستان، صلح در منطقه تأمین نخواهد شد!
فردا اول عید سعید فطر است، مسلمانان یک ماه روزه دار بودند تا باشد که پس از یک ماه عبادت در رفتار و کردار شان تغییرات مثبت آید از گناه دور شوند و به مدارج معنویت برسند.
خاصیت عبادت اصلاً همین است که ایمان مسلمان بیشتر شود و روح او شاد گردد و سرانجام به آزادی معنوی برسد.
متأسفانه در همین ماه مبارک رمضان هراس افگنان با درس غلطی که به آنها از آموزه های دین داده شده است، انسان های بیگناه و زنان و کودکان را به قتل رسانیدند و خون های بی شماری را ریختند که عذاب سخت خداوند «ج» دیر یا زود دامنگیر آنها می شود و هراس افگنان روسیاه دنیا و آخرت خواهند شد .در بسیاری از مساجد و حتا خانه ها، مسلمانان دعا کردند که صلح در کشور شان تأمین شود و آنها از طالبان خواسته اند که از جنگ و خشونت دست بکشند و دیگر خون نه ریزانند.
اما موضوع قابل نگرانی این است که طالبان از خود شان صلاحیت ندارند و این نظامیان پاکستانی اند که به طالبان دستور می دهند که چه کنند و چه نکنند.
مذاکرات با طالبان و تقاضای صلح از آنها کار بیهوده و عبث است.
به همین منظور سفرهای مکرر نظامیان پاکستانی به افغانستان که اگر خواهان تسلیمی مردم ما به طالبان نباشند، تا اندازه یی امیدوار کننده است.
سفر رییس ستاد ارتش پاکستان به کابل و ملاقات او با داکتر عبدالله وداکتر غنی موجی از خوشبینی ها را ایجاد کرده است، زیرا کلید صلح افغانستان واقعاً در دست جنرالان پاکستان و دستگاه اطلاعاتی آن کشور است.
برخی از آگاهان گفته اند که ملاقات اشرف غنی با رییس ستاد ارتش پاکستان در حضور رییس ستاد ارتش بریتانیا انجام شده است که می تواند اعتبار سیاسی تعهدات پاکستان را ضمانت کند.
این سفرها نشان می دهد که پاکستان عزم جدی برای تأمین صلح در افغانستان دارد.
پاکستان خوب می داند که پس از خروج نیروهای امریکایی هیچ بهانه یی برای دوام جنگ طالبان ندارد و مجبور است طالبان را وادار به مذاکره کند.
هزینه جنگ برای پاکستان و هم برخی از شیخ های عرب که دیگر توجیه جنگ برای طالبان را ندارند گران تمام می شود.
به همین گونه پاکستان دچار مشکلات اقتصادی و سیاسی است که باید از آن عبور کند و رفع این مشکلات اقتصادی بدون تأمین صلح در افغانستان دیگر ممکن نیست تا زمانی که در افغانستان صلح نیاید، پروژه های اقتصادی که آسیای میانه را به پاکستان و آسیای جنوبی وصل می کند، ممکن نیست.
حال که پاکستان ممکن بر سر عقل آمده باشد، رهبران افغانستان نیز از فرصت پیش آمده باید استفاده خوب کنند و در راه منافع ملی مردم و کشور شان قدم بردارند.
