سرمقاله
طالبان به صلح باور ندارند!
زلمي خليل زاد فرستاده ويژه امريکا در امور صلح افغانستان به رسانه ها گفت که طالبان براي اشتراک شان در نشست استانبول تمايل نشان داده اند.
اين در حالي است که طالبان حملات شان را برضد نيروهاي امنيتي کشور و مردم افغانستان شدت بخشيده اند و در اين شب و روز هرچه در توان دارند مي خواهند آن را به کار گيرند.
سوال اساسي اين است که طالبان اين همه امکانات جنگي و لوژستيکي را براي پيش بردن جنگ شان از کجا به دست مي آورند و از کجا حمايت مي شوند؟
پاسخ اين سوال بسيار روشن است، طالبان را نظاميان پاکستاني حمايت مي کنند و اين همه امکانات را براي آنها فراهم مي سازند.
يعني طالبان براي اهداف پاکستاني ها در افغانستان مي جنگند و ابزاري اند در دست نظاميان پاکستاني.
حال که مذاکرات صلح آغاز شده و کشورهاي ذي‌دخل در قضيه‌ي افغانستان همه روزه موضع مي گيرند و اعلاميه صادر مي کنند، پاکستان نيز از مذاکرات و تأمين صلح در افغانستان دم مي زند.
از يک طرف گفته مي شود که حکومت پاکستان بر طالبان فشار وارد کرده است تا در نشست استانبول اشتراک کنند، از سوي ديگر همين نظاميان پاکستاني به طالبان دستور مي دهند که جنگ و خشونت شان را افزايش دهند.
يعني پاکستان کمافي السابق بازي دوگانه را در قضيه افغانستان ادامه مي دهد.
در گذشته نيز پاکستان متعهد امريکا در امر مبارزه برضد هراس افگني خود را نشان مي داد، اما رهبران جهاني تروريستان را در خاک خود نگه مي‌داشت و از آنان حمايت مي کرد.
برخي ممکن است استدلال کنند که طالبان آن گونه که لازم است در کنترل نظاميان پاکستاني قرار ندارند و گاهي طالبان از دستور پاکستاني ها سرباز مي زنند و خودشان تصميم مي گيرند.
اما اين برداشت ثابت شده که کاملاً غلط است و طالبان به صورت کل در اختيار پاکستان قرار دارند و بدون تصميم و مشوره نظاميان پاکستاني نه تصميم جنگ را دارند و نه تصميم صلح و مذاکره را.
با توجه به همين گفته ها بايد بر پاکستان فشار لازم وارد شود تا به عساکر شان يعني طالبان دستور بدهد که آنها از جنگ دست بکشند.
اين مأمول تنها با سفارشات اخلاقي به دست نمي آيد و نظاميان پاکتساني با اهدافي که دارند هرگز به آساني حاضر نمي شوند که طالبان راه صلح و مذاکره را در پيش گيرند و از جنگ دست بکشند.
حکومت افغانستان و گروه هاي سياسي بايد حمايت نظاميان پاکستاني از طالبان را بسيار جدي بگيرند.
وزارت خارجه کشور در اين شرايط حساس که جنگ هاي طالبان شدت گرفته است، بايد از راه ديپلوماتيک به اين مسأله بپردازد و سفير پاکستان مقيم کابل را احضار کند و نگراني مردم و حکومت مبني بر حمايت نظاميان پاکستاني از طالبان را به او تفهيم کند.
به همين گونه احزاب سياسي نيز دست زير الاشه نه نشينند و نماينده گان شان در ميز بحث رسانه ها به اين مهم بپردازند و حتا تظاهرات را در همين مورد راه اندازي کنند.
اگر به قول خليل زاد طالبان تمايل به صلح دارند بايد خشونت ها را کاهش دهند و از تخريب تأسيسات عامه خودداري کنند.
