سرمقاله
به حال رقت‌بار آواره‌گان توجه شود!
تعداد زیادی از خانواده ها که از جنگ فرار کرده اند خود شان را به شهر کابل رسانیده اند و در پارک ها و برخی در جاهای نامناسب بود و باش دارند. این خانواده ها توان این را ندارند که خانه‌ای را به کرایه بگیرند و مجبور اند در فضای باز آن هم به روی خاک و ریگ‌زار بخوابند و چشم به راه باشند تا کسی بیاید و با لقمه نانی شکم آنها را سیر کند. هر انسان با دردی که وضعیت این خانواده ها را مشاهده می‌کند، اشک به چشمان اش جاری می‌شود. کودکان معصوم نمی‌دانند که چرا به این وضعیت سردچار شده اند. برخی از این خانواده ها به اثر جنگ و درگیری، خانه و کاشانه شان را از دست داده اند و برخی تحمل ظلم و وحشی‌گری طالبان را ندارند و نمی‌توانند در میان گرگ های درنده زنده‌گی کنند. خانواده های دختر‌دار بیشتر از دیگران نگران اند می‌ترسند که با عزت خانواده شان از سوی ملیشه های پاکستانی که به قصد گرفتن غنیمت آمده اند، بازی شود.
اما در همین چند روز که این خانواده ها به کابل سرازیر شده اند، برخی از افراد دلسوز در تلاش اند تا برخی از مشکل های این خانواده ها را حل کنند و کمکی به آنها بدارند. این کمک ها می‌تواند مشکل فوری آنها را حل کند، اما ادامه زنده‌گی این خانواده ها در زیر آسمان و فضای باز نا ممکن به نظر می‌رسد. رفع ضرورت و حمام کردن در فضای باز برای خانواده های که دارای دختران و زنان جوان اند، یک مشکل اساسی است که به آن توجه شود. دیروز گزارش شد که برخی از افراد لچک و بی‌تربیت برای آزار واذیت این خانواده ها به محل بود و باش آنها آمده بودند که بسیار آزار دهنده است.
با توجه به همین گفته ها، باید وزارت مهاجرین و دیگر نهاد های مسوول به داد این خانواده های بی جا شده و مصیبت زده برسند. در قدم نخست این خانواده ها باید به ساختمان هایی که چندان از آنها استفاده نمی شود، انتقال یابند. گرچه حکومت اعلام کرد که برای رفع مشکل های خانواده های بیجا شده با سازمان های ملی و بین‌المللی داخل تماس شده است، اما این روند باید تسریع شود و هرچه زودتر به داد شان برسند و از زیر آفتاب سوزان آنها نجات داده شوند.
از سوی دیگر طالبان باید بدانند که با آتش زدن خانه های مردم و ویران کردن زیر بناهای کشور مردم علاقه‌مند آنها و امارت اسلامی شان نمی‌شوند وآنها نتیجه این ظلم و ستم شان را در همین دنیا خواهند دید.
