سرمقاله
جمهوریت غنی قابل دفاع نیست!
اظهار نظرآقای محمد اشرف غنی در جلسه شش و نیم روز یکشنبه مبنی بر این که «هر کسی که در صف جمهوریت نمی‌ایستد، در صف دشمن است و در دولت جای ندارد» با واکنش‌های گوناگون مقابل شده است.
برخی از کاربران شبکه های اجتماعی از این نظر آقای غنی استقبال کرده اند و برخی دیگر گفته اند که صف جمهوریت آقای غنی متشکل از چند نفر است که در دولت همه اختیار و قدرت را در دست دارند و مردم قرار نیست که در صف این سه یا چهار نفر قرار بگیرند.
به همین گونه آقای غنی در این اظهار نظر خود واضح نساخته که صف دشمن کی‌ها اند.
اگر منظور وی صف دشمن گروه طالبان است پس چرا حکومت در همین چند سال از آنها به عنوان برادر خطاب می کند و چرا زندانیان طالبان را در برابر هیچ و آن هم به دستور امریکایی ها از زندان آزاد کرد.
اگر قرار بر این بود که با دشمن مبارزه شود نباید حکومت زندانیان طالبان را که امروز آنها پس از رهایی به جبهات جنگ شتافتند و همه روز خون نیروهای امنیتی را می ریزانند، آزاد می کرد و تسلیم خواست امریکایی ها نمی شد.
مردم افغانستان واضح است که سرسازش با طالبان را ندارند.
طالبان به دستور شبکه استخبارات پاکستان قصد نابودی همه دار و ندار افغانستان را دارند.
اما خود آقای غنی در جریان مبارزات انتخاباتی از زندانی شدن طالبان شکایت کرد و گفت که در زندان ها تناسب مراعات نشده است یعنی چرا دشمنان مردم افغاستان زندانی اند و تحت پیگرد قرار می گیرند.
اگر قصد آقای غنی تداوم قدرت و حکومت او به نام جمهوریت باشد، این هم برای مردم قابل پذیرش نیست و عملکردهای این حکومت سبب شده که مردم با حکومت فاصله بگیرند و با گذشت هر روز این درز و فاصله زیادتر می شود.
رهبران حکومت پاسخ بدهند که در همین چند سال قدرت شان چند نفر از افراد متخصص و تحصیل کرده غیر از دسته خود شان را در کرسی‌های بلند گماشته اند؟
در حالی که حکومت آقای غنی تمام امتیازها را برای اعضای تیم خود و آن حلقه ی نزدیک به خودش می دهد، پس چگونه از مردم تقاضا می کند در صف آنها قرار بگیرند و از جمهوریت دفاع کنند؟
گفته می شود تمام قراردادها را کسانی به دست می آورند که با ارگ رابطه تنگاتنگ داشته با شند، در همین چند روز اعتراض مسوولان شرکت های تورید کننده دوا نشان می دهد که رهبران حکومت در تلاش اند که همه چیز در انحصار خود شان قرار داشته باشد.
پس با این عملکردها و خلاف ورزی‌ها نباید توقع داشته باشند که مردم حاضر شوند و از آنها حمایت و پشتیبانی کنند.
تا اصلاحات نیاید، مردم به این حکومت باور نخواهند کرد و کسانی که امروز در گردهمایی ها شرکت می کنند و ظاهراً سنگ دفاع را به سینه می زنند همه غریب و بیچاره اند و از مجبوریت آنها استفاده می‌شود، و زور دالر است که برخی از رهبران قومی حاضر به حمایت و پشتیبانی شده اند نه کدام انگیزه دیگر.
